ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΔΙΛΗΜMΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΩΣ ΕΚΛΟΓΕΑ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟY ΜΕΤΩΠΟΥ - του Γιώργου Κασιμάτη

ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΔΙΛΗΜMΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΩΣ ΕΚΛΟΓΕΑ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟY ΜΕΤΩΠΟΥ - του Γιώργου Κασιμάτη
Ο Γιώργος Κασιμάτης είναι ομότιμος καθηγητής -  συνταγματολόγος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Το δίλημμα του έλληνα ψηφοφόρου στις  εκλογές αυτές γίνεται καθημερινά αντικείμενο εκμετάλλευσης από ολόκληρο το σύστημα του «Μνημονιακού Μετώπου» (ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας των δανειστών μας, καθώς και τους εδώ υποτελείς τους: κόμματα, ΜΜΕ, πολιτικοί  και πρόσωπα εξαρτημένα από όλους αυτούς τους φορείς συμφερόντων -όλοι όσοι αποτελούν τη «συμφωνική δράση» στήριξης των «Μνημονίων»). Η προσπάθεια εκμετάλλευσης στοχεύει στο να αφαιρέσει ψηφοφόρους  από το «Αντιμνημονιακό Μέτωπο» και να τους οδηγήσει στα δύο μεγάλα κόμματα ή, σε έσχατη ανάγκη και στα μικρότερα κόμματα και κομματίδια που έχουν δεδηλωμένα αποδεχτεί ως ισχυρά και δεσμευτικά για τη χώρα μας τα  «Μνημόνια».

Τα μέσα που χρησιμοποιούν αποτελούν συνδυασμό δύο κατηγοριών: Ψεύδη εξωραϊσμού των ιδίων και της πολιτικής τους και μέσα εκφοβισμού. Τα ψεύδη εξωραϊσμού, όπως η συγγνώμη και η
αποστασιοποίηση από το παρελθόν, η επίρριψη όλων των ευθυνών στο Γιώργο Παπανδρέου, η αποστασιοποίηση από την ευθύνη του πρώτου «Μνημονίου» και η αποδοχή του δευτέρου, ή η αποδοχή μόνο του PSI, η πρόθεση αναδιαπραγμάτευσης των όρων των «Μνημονίων», η αναδιοργάνωση του κράτους, η πολιτική ανάπτυξης κ.ο.κ. Βέβαια, δεν μας εξηγούν, πώς ο αυτουργός και ο συνεργός μιας καταστροφής μπορεί να μεταβληθεί σε σωτήρα από την καταστροφή που δημιούργησε, πόσο αξιόπιστες μπορούν να είναι οι δηλώσεις ανάνηψης ή αποστασιοποίησης από δεσμά της χώρας που έχουν αποδεχτεί ή και υπογράψει ίδιοι. Δεν μας εξηγούν, πόσο εφικτή είναι η αναδιαπραγμάτευση όρων δανεισμού των οποίων τους όρους και την ισχύ έχουν πανηγυρικά δεχτεί, όταν αυτές οι συμβάσεις (Μνημόνια) έχουν δεσμεύσει το σύνολο της περιουσίας και της κυριαρχίας του κράτους -εκτός και εννοούν  διαπραγμάτευση για το μέγεθος ή την ποιότητα του μαχαιριού σφαγής. Κανείς, επίσης, δε μας λέει, ποια πολιτική ανάπτυξης μπορούν να ασκήσουν κάτω από τα δεσμά της απόλυτης ύφεσης, της κοινωνικής εξαθλίωσης και διάλυσης και της δέσμευσης και καταλήστευσης της δημόσιας περιουσίας. Σ' αυτή την κατηγορία των υποσχέσεων ανήκουν και ορισμένα νεοσύστατα κόμματα, τα οποία αποδέχονται τα Μνημόνια, αλλά «απειλούν» με βαθιά αναδιαπραγμάτευση και πολιτική ανάπτυξης.  Αυτά είναι πιο επικίνδυνα για παραπλάνηση, γιατί φροντίζουν επιμελώς να μην προβάλλεται η αποδοχή των επονείδιστων συμβάσεων δανεισμού. Άκουσα πρόσφατα και την υπόσχεση ότι σε τρία χρόνια θα βγούμε από το «Μνημόνιο»! Αποκρύπτουν, βέβαια, ότι τα «Μνημόνια» θα ισχύουν και θα μας δεσμεύουν -αν δεν τα καταγγείλομε- όσο διαρκεί το επαχθές χρέος του υπερδανεισμού, το οποίο συνεχώς αυξάνεται και θα κρατήσει για πολλές γενιές. Το ίδιο βεβαίωναν και το 2010: ότι θα έληγε το 2013. Βέβαια, τα ψεύδη αυτά είναι κατάφωρα, που βοηθάνε το αντίπαλο Μέτωπο.

Τα παραπάνω ψεύδη το σύστημα του Μνημονιακού Μετώπου συνδυάζει και με μέσα εκφοβισμού (με μέσα της παγκόσμια εφαρμοζόμενης μεθόδου του «δέους»). Τα μέσα αυτά, μάλιστα,  τα χρησιμοποιούν οι εφημερίδες και τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα μεγάλων επιχειρηματικών συγκροτημάτων, εξωραϊσμένα με «σοβαρές» αναλύσεις ανησυχητικών γεγονότων ή με γνώμες, συμβουλές και προτάσεις δημοσιογραφούντων προσωπικοτήτων κύρους (επιστημόνων, καλλιτεχνών, συγγραφέων), οι οποίοι, προφανώς, βρίσκονται σε κατάσταση πολιτικής ανωριμότητας ή εξάρτησης. Αναφέρω μερικά παραδείγματα. Επικαλούνται ότι:  «Η ψήφιση των δύο μεγάλων κομμάτων εξασφαλίζει τη μοναδική ευκαιρία παραμονής στην Ευρωζώνη», «το Όχι στα Μνημόνια σημαίνει έξοδο από το ευρώ και χρεοκοπία», «το Όχι στα Μνημόνια και στα δύο μεγάλα κόμματα σημαίνει ότι θα μας κόψουν τα λεφτά και τον Ιούλιο δε θα μπορεί το κράτος να πληρώσει μισθούς και συντάξεις», και πολλά άλλα. Εδώ βλέπει κανείς την εκμετάλλευση της επιθυμίας των περισσότερων Ελλήνων να μείνουν στην Ευρωζώνη και τον εκφοβισμό επιστροφής στη δραχμή, την εκμετάλλευση του φόβου χρεοκοπίας,  αδυναμίας πληρωμής μισθών, απώλειας χρημάτων κ.λπ. Εκφοβίζουν και εκβιάζουν, επίσης, με: ακυβερνησία, με άνοδο του φασισμού, με δικτατορία, ακόμη και το βρικόλακα του κουμουνιστικού κινδύνου άρχισαν να επικαλούνται, ανακαλώντας έτσι στη μνήμη μας παλαιά τραύματα και φαντάσματα. Από πλευράς Ευρωπαίων, Παπαδήμου και συνεργατών επισημαίνεται: «Προσέξτε! Για κάθε  αποτυχία από δω και έπειτα θα φταίει μόνο η Ελλάδα», για να μας πουν ότι «εμείς σας βοηθάμε, αλλά σεις φταίτε» (πρόκληση του συνδρόμου ενοχής).

Το πιο επικίνδυνο ψέμα είναι η απόκρυψη της αλήθειας. Οι δουλοπάροικοι και οι βασάλοι του «Μνημονιακού Μετώπου» καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να κρύψουν την μόνη σωστή λύση που υπάρχει για την ελληνική κρίση. Τη μόνη λύση που είναι σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο, έχει μεγάλη διεθνή εφαρμογή και στρέφεται κατά της αντίθετης προς το διεθνές δίκαιο δανειοδότησης του ΔΝΤ: την καταγγελία των δανειακών συμβάσεων (των «Μνημονίων»), την αναδιαπραγμάτευση από μηδενική βάση με σκοπό την αναγωγή του παράνομου υπερδανεισμού στο μη επαχθές και νόμιμο μέτρο του δανείου. Αυτό φοβούνται οι δανειστές μας.

Ξέροντας ότι όλα αυτά τα ψεύδη άρχισαν να προκαλούν τον κόσμο, αντί να τον φοβίζουν, προσπαθούν τα έντυπα και τηλεοπτικά ΜΜΕ να τα εκλογικεύουν και, επιπλέον, να κάνουν έκκληση για «σωφροσύνη» και να επικαλούνται την «απλή λογική» των εκλογέων. Έτσι, εδώ και μήνες άρχισαν έντονη αντιπολιτευτική κριτική κατά των κυβερνώντων και συνεχή παρουσίαση τραγικών γεγονότων της φτώχιας και της κακοδιοίκησης. Με αυτό τον τρόπο, παρασύρουν τον κόσμο σε οργή και συζήτηση εκτόνωσης για τα καθημερινά προβλήματα, αποκρύπτοντας επιμελώς τη βασική  αιτία και το βασικό πρόβλημα: τα Μνημόνια. Αυτό που ειναι πιο επικίνδυνο, είναι ότι επικαλούνται την απλή λογική και τη σωφροσύνη των εκλογέων, επισημαίνοντας: «τα μεγάλα γνωστά κόμματα είναι η σιγουριά», «θα πρέπει να επιλέξομε την ηρεμία», «η λογική λέει ότι θα πρέπει να έχομε την εμπιστοσύνη της Ευρώπης» και το πιο ύπουλο: «όλοι είναι απαίσιοι, αλλά ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα ειναι η μη χείρων λύση» -σαν να μην υπάρχει η αντιμνημονιακή πολιτική.

Ο τίτλος που έβαλε η κοινωνία στα αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα των σημερινών εκλογών : «Μνημονιακό» και  «Αντιμνημονιακό Μέτωπο» είναι πολύ σωστό και εκφράζει πλήρως την πολιτική στάση του ελληνικού λαού. Αυτό λύνει το δίλημμα του ψηφοφόρου. Αυτό είναι η πολιτική σηματοδότηση της αντιμετώπισης της σημερινής κρίσης από το λαό, και ας προσπαθούν να το αποδοκιμάσουν ορισμένα κόμματα. Αν δεν κατανοήσομε το νόημα και το βάθος αυτού του αγωνιστικού τίτλου, θα κάνομε σίγουρα λάθος στη χρησιμοποίηση του όπλου της ψήφου που διαθέτομε. Αυτός ο διαχωρισμός είναι η μόνη ρεαλιστική ταμπέλα που δείχνει το σημερινό εκλογικό αγώνα κατά της κρίσης στην Ελλάδα, που είναι ένας και μόνο: ο αγώνας κατά των καταστροφικών «Μνημονίων». Αυτό τον μετωπικό αγώνα βλέπομε σήμερα στη Γαλλία, τον βλέπομε να απλώνεται σε όλη την Ευρώπη.
Δεν πρέπει να ξεχάσομε ούτε μια στιγμή ότι το βασικό μέσο αντιμετώπισης της κρίσης στη χώρα μας σήμερα είναι η ριζοσπαστική αντίσταση κατά της ολοκληρωτικής δέσμευσης και υποταγής της χώρας μας στις δανειακές συμβάσεις  που μας εξαθλιώνουν και μας διαλύουν καθημερινά με τους απάνθρωπους όρους του ΔΝΤ. Είναι η αντίσταση κατά των «Μνημονίων» κατοχής, που αφελληνίζουν την Ελλάδα και την καθιστούν για πολλές γενιές ανδράποδο. Οι εκλογές σήμερα δεν είναι εκλογές για την ανάδειξη κυβέρνησης. Δεν είναι εκλογές επιλογής πολιτικής παράταξης ή ιδεολογίας. Είναι εκλογές αντίστασης κατά των «Μνημονίων». Εκλογές του αγώνα του Αντιμνημονιακού Μετώπου κατά του Μνημονιακού, που ευθύνεται για το δανεισμό της χώρας και για τις καταστροφικές συνέπειές του.

Τραγικά θύματα αυτού του δανεισμού είναι όλες οι «τάξεις» και όλες οι παραγωγικές δυνάμεις του Ελληνικού Λαού. Αυτά τα θύματα ανήκουν στο «Αντιμνημονιακό Μέτωπο», το οποίο είναι σήμερα ο εκλογικός αντίπαλος του «Μνημονιακού Μετώπου», που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των δανειστών. Γι' αυτό οι εκλογές σήμερα είναι και πρέπει να είναι: Αντίσταση και μόνo Αντίσταση.
Ο ίδιος ο λαός μάς έδωσε τη διαχωριστική ταμπέλα : Μνημονιακό - Αντιμνημονιακό Μέτωπο και τα θύματα της καταστροφής μας δείχνουν με το δάχτυλο κάμομε δυνατό το Αντιμνημονιακό Μέτωπο. Αυτούς οφείλομε να ακολουθήσομε.